Gezin

Mijn gezin van zes! Ik schrijf er met regelmaat over en raak nooit uitverteld …

Een huis vol, dat kun je wel zeggen. Het is bij ons nooit saai, er gebeurt altijd wel wat.

Een groot gezin is prachtig, maar het is ook hard werken. Het huishouden is nooit klaar, er ligt altijd wel voetbalkleding bij de was, de vaatwasser kan wel twee keer per dag draaien en het aantal luiers dat we produceren met twee kleintjes is schrikbarend. De boodschappen zijn trouwens niet aan te slepen, want twee pubers kunnen bunkeren, maar Sophia kan er ook wat van. We zijn dus altijd bezig en gelukkig past dat bij mij.

In 2020 besloten mijn ex en ik een punt achter ons huwelijk te zetten. We zijn goed uit elkaar gegaan en gelukkig voor mijn jongens woont hij om de hoek. Ons gescheiden-ouderschap verloopt soepel en ik durf oprecht te zeggen dat onze jongens het slechter hadden kunnen treffen. Er zijn scheidingen die lelijker verlopen en niet bij iedereen gaat het na een scheiding even goed. Lewis en Miles hebben er aan de kant van hun vader een lieve bonusmoeder- en familie bijgekregen en aan mijn kant ook een fantastische bonusvader- en familie. Extra opa’s en oma’s, ooms en tantes, lieve mensen om hen heen. Als kersjes op de taart kwamen er hier nog een zusje en een broertje bij, en alhoewel de jongens eerlijk toegeven dat die twee zo af en toe gruwelijk vervelend zijn, geven ze ook aan dat ze het heel gezellig vinden. Ze zijn hoe dan ook de beste en liefste broers die je kunt bedenken, ik ben enorm trots op ze.

Foto van de kinderen, gemaakt door Yvonne Glaser.
December 2024

In de zomer van 2024 schreef ik dit in een column voor Kek Mama:

Lewis had afgelopen week een wenmiddag op zijn nieuwe middelbare school. Hij is ingeloot op tweetalig havo en heeft er ontzettend veel zin in. Begin juli gaan we naar de eindmusical en wordt hij de basisschool uitgeveegd. Miles gaat met een mooi rapport over naar groep zeven en kreeg onlangs te horen dat zijn voetbalteam uit elkaar gaat. Hij gaat – met nog één jongetje uit het oude team – naar een compleet nieuw team. Waar ik daar behoorlijk emo van werd (hello hormonen), vond hij het niet zo’n probleem en wat blijkt? Zijn nieuwe team is hartstikke leuk. Miles reageerde veel beter dan ik, relaxter en dapper. Kon ik nog wat van leren.Sophia is een heerlijk vrolijk kind, met zo af en toe wat onuitstaanbare pre-peuter spatjes. Een behoorlijk pittig meisje, maar dat moet ook met drie broers. En Aiden, die is nu bijna zes weken. Hij slaapt prima en groeit als kool. Hij ondergaat de drukte van het gezin stoïcijns en lacht al naar ons.

We hebben onze draai als gezin van zes gevonden en ik geniet van de chaos en drukte die het met zich meebrengt, ondanks dat het ontzettend aanpoten is en ik eigenlijk geen seconde voor mezelf heb. Het schrijven van boeken heb ik op de lange baan geschoven en het schrijven van columns gaat hap-snap tussendoor. Vind ik dat erg? Nee, helemaal niet. Dat weet je van tevoren en mijn tijd komt wel weer.

Ik vind het allang prachtig dat ik dit grote gezin heb mogen stichten en dat mijn twee jongens de twee kleintjes in hun hart hebben gesloten. Soms kijk ik naar ze van een afstandje en voel ik – naast vermoeidheid, laten we eerlijk zijn – een enorme trots en dankbaarheid. Vier kinderen. Dat had mijn jongere zelf echt nooit kunnen verzinnen. Het besef komt daarmee ook, ik ben écht klaar. Vier kinderen is veel. Ik wil ze allemaal genoeg kunnen bieden, op emotioneel gebied maar ook op financieel gebied. Ik wil gezond eten op tafel kunnen zetten, maar de kinderen ook mee op vakantie kunnen nemen en vind het belangrijk dat ze allemaal een goede, passende studie kunnen volgen. Ik wil voor alle vier voldoende aandacht hebben, met ze praten, ze steunen en kunnen troosten.

Ik had na Lewis en Miles echt niet de intentie om nog meer kinderen te krijgen. Het kwam niet eens in me op. Maar mijn huwelijk met hun vader strandde en toen liep het leven toch heel anders dan ik ooit kon vermoeden. Waar ik er na Lewis en Miles dus helemaal niet over nadacht, weet ik nu wél dat Aiden mijn laatste kind is. Ik heb de zwangerschap dan ook heel bewust beleefd, want ik wist dat het de laatste keer zou zijn. Ik heb na de bevalling ontzettend genoten van die eerste momenten samen, want ik wist dat het de laatste keer zou zijn. De eerste keer mijn baby vasthouden, de eerste keer aankleden, de eerste nacht samen, de eerste keer in die grijze oogjes kijken, de eerste keer broers en zusje ontmoeten, de eerste keer samen naar buiten … al die eerste keren zijn mijn laatste keren.

Ergens maakt me dat een beetje melancholisch, maar het is goed zo. Ik heb vier keer een gezond kindje mogen krijgen en daar voel ik me ontzettend gezegend mee. Sommigen mogen het helaas nooit ervaren en daar ben ik me echt wel van bewust.

Wanneer je beseft dat iets voor het laatst is, geniet je er extra veel van. En ik weet als geen ander, kinderen worden écht héél snel groot. Ondanks de hysterische herrie soms, ontplofte wasmanden, ontelbare luiers en aan de andere kant onmiskenbaar pubergedrag, zou ik met niemand willen ruilen.